Choroby współistniejące nasilają przebieg stwardnienia rozsianego

Lecząc chorobę przewlekłą każdorazowo należy pamiętać o schorzeniach współistniejących. Dotyczy to także stwardnienia rozsianego - piszą naukowcy na na łamach "The JAMA Neurology".

Liczne badania obserwacyjne sugerują, że choroby współistniejące u pacjentów obciążonych stwardnieniem rozsianym wiążą się z gorszymi, klinicznie istotnymi wynikami leczenia choroby podstawowej, w tym stopniem niepełnosprawności w momencie rozpoznania i stopniem pogorszenia się niepełnosprawności po rozpoznaniu. Choroby współistniejące mogą się również wiązać z mniejszym prawdopodobieństwem rozpoczęcia terapii modyfikującej przebieg choroby.

Badania określające związek chorób współistniejących z aktywnością stwardnienia rozsianego - głównie jakościowo - są ograniczone, a wyniki różnią się, utrudniając wyciągnięcie jednoznacznych wniosków.

Zidentyfikowano trzy różne podtypy SMNowe badanie sugeruje, że stwardnienie rozsiane (SM) ma trzy różne podtypy oparte na markerach immunologicznych we krwi pacjenta, a każdy z nich charakteryzuje się nieco innym przebiegiem choroby i reakcją na leczenie.

Międzynarodowy zespół badawczy ze Stanów Zjednoczonych, Kanady i Szwecji przeprowadził metaanalizę, do której włączono w sumie 16 794 osób ze stwardnieniem rozsianym, które brały udział w badaniach klinicznych fazy III i nad którymi sprawowano co najmniej 2-letnią obserwację. Określono zależność między stwardnieniem rozsianym a najczęstszymi przewlekłymi chorobami i/lub zaburzeniami populacyjnymi; pod uwagę wzieto nadciśnienie, hiperlipidemię, choroby układu krążenia, chorobę niedokrwienną serca, chorobę naczyń mózgowych i naczyń obwodowych, cukrzycę, choroby autoimmunologiczne, migrenę, choroby płuc i skóry, depresję i zaburzenia lękowe.

Głównym wynikiem były dowody na aktywność choroby w ciągu 2 lat obserwacji, zdefiniowaną jako potwierdzona aktywność nawrotów, pogorszenie niepełnosprawności lub jakiekolwiek nowe zmiany w obrazowaniu metodą rezonansu magnetycznego.

Model bimodalny – OCT oraz IR-SLO w diagnostyce stwardnienia rozsianegoModel uczenia maszynowego wytrenowany za pomocą optycznej tomografii koherentnej (OCT) i obrazów siatkówki z laserowej oftalmoskopii skaningowej w podczerwieni (IR-SLO) może wykrywać stwardnienie rozsiane (MS) z dokładnością bliską 100 proc., co potencjalnie prowadzi do wcześniejszej diagnozy i leczenia.

W ciągu 2 lat obserwacji 61 proc. pacjentów doświadczyło aktywności choroby. Obliczono, że obecność 3 lub więcej chorób współistniejących, w porównaniu z ich nieobecnością, jest związana ze zwiększonym o 14 proc. ryzykiem rzutów, postępu dysfunkcji lub nowych zmian w MR. Dodatkowo, obecność co najmniej 2 chorób i/lub zaburzeń kardiometabolicznych o 21 proc. zwiększa szanse na progresję choroby podstawowej. Obecność już zaledwie jednego zaburzenia psychicznego wiązała się z 7 proc. wzrostem ryzyka postępu SM.

Według autorów, z uwagi na istotny, niekorzystny związek badanych chorób współistniejących z aktywnością stwardnienia rozsianego, zapobieganie i leczenie stanów mogących wikłać przebieg choroby podstawowej powinno stanowić pilną kwestię w praktyce klinicznej.